To ting, eg vil berre seia to ting

Eg brukar brorparten av tida mi på lesesalen. Der skjer det ikkje særleg mykje, men det er to ting eg kunne tenkje meg å neme.

Lukt. Eg er vár for lukt. Det straffar seg på lese salen. Det kan verkeleg øydeleggje dersom ein er inne i ei flytsone. Eg hatar når folk ikkje luftar hyblane sine. Oftast gjeld dette mannfolk. I det dei entrar salen kjennar eg eimen av dei. Eg mistar konsentrasjonen. Det er ikkje direkte delikat å kjenne at han som sit fire plassar til høgre hadde grandiosa i går kveld, medan han på plassen føre deg hadde indisk. Det er lang i frå delikat. No er det ikkje berre mannfolk som luktar. Det er og kvinner som legg sjela si i å formidle kva dei hadde til middag sist. Det er no likevel ikkje så ofte det skjer. Det som skjer relativt ofte er at eg kjenner ei anna lukt. Eg har lært meg at dette skal være godlukt, og eg kjenner godlukta lett igjen, sjølv om eg ikkje kan seie det er særleg godt. Det hendar eg vert uvel. Eg kan ikkje for det, men det blir berre for mykje av det gode. Det hendar eg undrar med på om dei har dusja i sakene, eller om dei har eit særs annleis vaskemiddel. Eg mistar konsentrasjonen. Igjen. Rått.

Lydar. Det er eg og vár for. Hendelse. Tidenes mest irriterande lyd oppelving inntraff for eit par dagar sidan. Eg sat og sleit med utviklingspsykologien. Det var ganske så fullt, så vedkommande såg seg nødt til å setje seg ned på plassen ved sida av meg. Eg registrerte kjapt at han hadde med seg nøtter. Pistasjnøtter, for å være meir presis. Kven vil vel ikkje ha med seg noko god på lesesalen? Han stappa proppar i øyrene for å ikkje bli forstyrra i lesinga, eller studiene om du vil. Det viste seg at pistasjnøttene låg i ein liten sprø plast pose. Det hadde vore menge nøtter i den, men det var ikkje så mange i den no. Det var mest skal. Som ei følgje av dette brukte vedkommande lengre tid på å leite fram nøtteskal med noko i blandt alt skalet. I posen føregjekk dette. Rått. Å rått. Var jo rått. Det knirka og kasa i eit bankande kjør. Han hadde ikkje før sått svelg ei nøtt før han var på 'an igjen. Etter tre minuttar (noko som kjendes som ei lita evigheit), snudde eg meg mot han og, i all min desperasjon, laga tidenes grimase og strakte ut armana samstundes som eg heiste oppskulderene. Han tok hintet. Godt var det.