Vita tompoko

Etter 12 straffer kvar gjekk Kamerum på ein smell i går. Samuel Eto'o hadde laga mål på si første straffe. Då ingen andre heller bomma, skulle han ta straffe 12 for Kamerun. Det gjekk langt over. Droga tok sitt andre for kvelden, Elfenbenskysten sitt tolve, og sette det iskaldt i mål. Han feira på sedvanlig vis. (Veltrena fyr). Fortvilelesen var stor i stua. Lite vart sakt, mykje vart tenkt. Heite. Kveit. Humle. Bumle.

Dette måtte eigentleg berre skje. Heile dagen hadde varsla om det. Då eg skulle kle på med kikka eg ut or vindauge og registrerte (til mi store overrasking og letting) opphald. Eg hadde ikkje før fått i meg frukosten før eg såg regnet. Heite. Nei vent, ikkje regn, men snø. Rått. Vind var det òg. Avgårde kåre for å lesa. Der var det tydelegvis eit par som nett hadde funne tonene. Med jamne mellomrom kviskra og fnisa meg langt ut or biologipensum, og langt inn i irritasjonens verd, eg grensa faktisk til vannvidda. Då det var gjort gjekk eg ut. Hendelse. Møkk. Der var sykkelen borte. Artig. For anledninga hadde eg kledt på meg litt mindre klede slik at eg ikkje skulle perspirere så avsindig medan eg sykla. No som sykkelen var borte var det kun kaldt. Huff. Eg tok bussen til Landås og fekk sett kampen. Eg skulle ta bussen heim og. Misslukka. Det heile endte med at eg traska heim. Ein solid mil! Blir oppgitt.

Me ser. Møkk. Må melde sykkelen rana.