Donavon Frankereiter

Eg har tidelgare skrive innlegg i ekstase over glitrande musikk. Den gongen var det Jack Johnson som forårsaka det spontane gledesutbrotet.

Her kjem utbrot nummer to. Hendelse. Heitekveite. Kva kan eg seie? Du stor alpakka. Nei, det dekkjer det ikkje. Heilt villt. Magisk. Ord er knappe når musikken treff meg i hjarterota. Nok ein gong er konseptet enkelt. Ein gitar og ein mann. Han blir støtta av andre musikarar, men det er det er gitaren om mannen som er gjennomgangstonen. Det er så herleg avslappande. Så muntert. Lett og ledig. Eg vert glad både inni, utan på og litt på sida av meg. Trur det er slik humør som kan smitte. O glede! Eg hadde ikkje høyrt meir enn tre og ein halv sang då eg visste at dette var noko som var midt i blinken. No er eg komen til sang 8 og eg sit framleis og gyngar i sofaen, medan foten slår taktfast i golvet. Og Donavon syng. SÅ behageleg. Bålkos. Varme strender, ein annan stad enn Bergen. God stemning. Blide folk. Ingen restriksjonar på synginga. Eg har øyrevoks i munnvikane, så breidt smilar eg. Donavon Frankenreiter har gjort det.

Dette er musikk eg tykkjer om!