Dagfinn Enerly

No veit eg ikkje om de har fått med dykk alt som har stått om Dagfinn Enerly i avisene i det siste. Han er kaptien på Fedrikstad FK, og ein sentral spelar. I siste serierunde fekk han ein medspelar overseg og knakk ein nakkevirvel (eller var det fleire?). Poenget er at han er i fare for å blir lam i frå halsen og ned. Eg vil berre oppfordre alle til å be for han og hans famile.

Når dette er sagt, har denne saka vist kor uendeleg gale fokuset i dagens medie bilete er. Enerly har eg ingenting i mot, og eg ysnakjer han alt vel, hans sak tener berre som eit døme.

Kva er det som gjer at dei to største tabloidavisene lager førsteside opplsag av ein personleg tragedie? Fokuset på fotball og framdyrkinga av heltar har teke heilt overhand. Er det ikkje andre viktigare saker vi skal beskjeftige oss med? Bruke ressurser på? Bruka tida vår på? Det er vel og bra å uttrykkje omsut til godeste Enerly, men faktum er at Enerly er på sjukehus og i dei beste hender. Det er lite vi kan gjere fra eller til. Det beste ein kan gjere er å vente. Er det ikkje då betre å bidra der ein kan hjelpe til? Når eg skriv "ein", talar eg om alle nordmenn, ikkje berre du som kjøper avisa med dette som førstesideoppslag, men og alle andre som sit på gjerde og ventar på at verda skal bli betre.

Eg draumar om eit totalt omskifte i fokuset i Noreg. Tenk deg eit nyhets bilete der ein fekk vete om alt det vonde, slik det delvis er i dag, og der ein fekk vite om alle historiane der hjelpa kom fram! Borte vekk er Carew og hans nye hårsveis, Aylar og brystene hennar, Marit Bjørgen og musklane hennar og Røkke med dame problemer. Ingen paralellar til Enerly for øvrig, men alt det vi ikkje treng å vite blir erstatta med nyheter som skapar eit ynskje om å hjelpe nesten vår! Det hadde eg likt. Og mislikt litt og. Eg kunne ikkje ha brydd meg så mykje om meg sjølv som eg gjer no.