Impulskjøp

Etter å ha bestått ex phil og vel så det ville eg feire. Forsiktig. Gjekk på platekompaniet og kikka på CD'ane til 49.90. Plar ikkje finne noko der, men denne gongen fann eg darume plata. Eg haddealdri høyrt om fyren før. Det var ikkje det at tittelen appelerte så voldsomt heller. "Joseph Spence: The Complete Folkways Recordings 1958". Prisen var ein av dei positive sidene, men det som verkeleg appelerte var coveret. Det var ein teinkning av gode gamle Joseph (også kalla "Joey" inni ovudet mitt). Ut i frå framsida på CD'en såg eg at dette var ein eg kunne identifisere meg med. Han var neger. Eg er skapneger (har alltid tenkt at det hadde vore fint å i alle fall vore mulatt). Han spela kassegitar. Det gjer eg og (i skjul og helst åleine for meg sjølve). Han sat åleine. Han hadde pipa i munnviken. Det plar eg og ha (samstundes eg smilar på ein litt barsk måte, og førstillar meg at kvinnene blandt publikum blir imponert).

Eg går ut i frå colaflaska stod med foten hans slik at den ikkje kom med. eg blir meir og meir sikker på at den gjorde det for kvar gong eg ser på bilete. Så klart gjorde den det. Han var nok ein av dei opplyste, som hadde oppdaga den magiske kombinasjonen. Lenge leve Joey.