Meir hat

Eg kjenner er har byrja å hate igjen. Det er jo som kjent for lite hat i verda, difor er det viktig at nokon tek seg av den hatske biten. Det er ei frase på engelsk som seier dette på ein fin måte: "It's a dirty job, but somebody has got to do it." På morsmålet tydar dette: "Det er ein urein jobb, men nokon må likevel gjere han". Og det er nett det eg gjer, eg gjer min del av jobben. Eg hatar. Litt meir intenst enn vanleg. Nett no. Intenst. Og det er ikkje kva som helst hatet går ut over. Sett bort i frå skule og mi eiga evneveike, så er det regnet. Eg har hata det før og eg gjer det igjen. Intenst. Å kor eg hatar det. Intenst. Det skal ingen veg, har inga retning, manglar totalt mål. Det berre kjem og fell rett ned. Det kjem ikkje i frå noko særskilt stad heller. Det er det som gjer det heile så håplaust. Ovanfrå kjem det. Ingen motivasjon heller. Det berre kjem. Intenst. Hat. Det gjer meg blaut. Fuktig. Intenst hat. Og så er det så uendeleg treffsikkert. Det hendar ikkje ein gong at det regnar og at eg unngår å bli truffen. Eit inderleg hat som er uendeleg intenst. Eg er makteslaus. Noko som ikkje har opphav, ikkje skal nokon stad, ikkje vil noko og likevel treff meg med aquatisk presisjon. Hat. Med på laget har regnet vinden. Det er ein annan historie og ein litt annan form for hat. Får heller ta det ved ein passande annledning.

I mangel på ein hatsk illustrasjon, vektlegg eg det igjen; eg hatar regnet.