Sosiale antennar

Hallo du? Ja, du ja. Har du ingen sosiale antennar? Du som tek fram matpakka medan du sit ved mi side. Krafse, krafse. Og så denne vanvitteige pølselukta. Gullsalami. Kva tenkjer du med? Ut! Mat er til for kantina. Eller du som tek telefonen, berre for å kviskre og trur at ingen høyrer deg! I 5 min sat du der og lot meg høyre den du tala med preike uanstrengt i andre enden. I all verda! Gå ut! Men, vent litt, du som sit og fnisar med vennindene dine? Kvar er antennane? Kvar er dei! Kvar er evna til å tilpasse seg? UT! Og du som høyrar på musikk. Hadde du berre i det heile trudd du hadde det lågt nok. Neida, tanken om at andre høyrer diskanten av negersteppen du høyrar på har vel neppe streifa deg. Ro! Og så ja, skru av lyden på mobilen. Idiot. Kva trur du dette er for ein plass!? Ikkje berre lyden, få av vibrasjoenen.

Enn du då? Du som sit ved mi side og spelar dataspel? Er det noko som er meir irriterande enn det? NEPPE! Hold deg til bøkene og oppgåveskrivinga di du, så kan vi vera vener. Og sist men ikkje minst, ristarane. SLUTT Å RIST PÅ BEINA! Heile pulten hopp fram og tilbake, alt blir tull. Setningane ligg ikkje i ro, og lampa svaiar fram og attende som ei kokosplme i den stiaste syklon. Sitt i ro.

Hold kjft, sitt fint og les. Det er ikkje så vanskeleg. Ikkje noko meir, ikkje noko mindre.