Langfredag i Bryne kyrkje

Eignetleg skulle eg ha vore med på tur, til eit eller anna dyre vatn. Grunna dårleg vær trakk heile reisefølgje seg og splkutseleg var eg tidleg oppe og med lite program. Far min foreslo å gå i kyrkja saman med familien. Det gjorde eg.

Det var ei flott oppleving med ei "andeleg" vandring på via dolorosa. Samspelet mellom salmar og veksel lesing gjorde inntrykk. Det er noko med det som blir brukt i kyrkja. Det er det ypperste av det ypperste, det er arbeida med over lang tid og retta på slik at det skal være slitesterkt. Og det er det. Kvar setning er pakka full av meining. Gode formuleringar går aldri av moten, i alle fall ikkje for meg. Desse setningane set ord på tankar og kjensler som, for meg, er vanskelege å få sagt utan å tenkje seg lenge om. Eg sug til meg orda, nokon vil hevde dei er tunge, men for nokon kraftige setningar det er!

Rett nok må ein væra på tå hev og ha fokus 100% heile tida, men likevel det bør ein kalra. Det kan til ei viss grad samanliknast med å vera på førelesning med ein svært lærd og dyktig førelesar. Ein må ut or kvardagsspråket, det blir for fattig. For fattig til å beskriva det som skjedde, og alle kjenslene som var innvolvert på langfredag for omlag 2000 år sidan.

Utan fokuset er det lett å dette av lasset. Det gjorde eg og eit par gonger. Eg veit at eg gjekk glipp av noko. Det irriterar meg.